Vader en schrijver Jack Keijzer heeft een indrukwekkende gastles gegeven aan een aantal klassen tijdens maatschappijleer.
Jack vertelde de leerlingen dat het leven van hem en zijn gezin zo’n 17 jaar geleden dramatisch is veranderd. Zijn zoon Pascal, destijds 16, had problemen; op school last van concentratieproblemen (later bleek dit ADD te zijn), en hij vond het moeilijk om thuis te praten. Maar, met vrienden kon hij wel praten. Met dezelfde vrienden werd ook drugs gebruikt. Uiteindelijk is Pascal vermoord. Een aantal jaar later is de moord op Pascal, een van de redenen waardoor zijn andere zoon, Remy, suïcide pleegt.
Het is in een lokaal zelden zo stil geweest. De emoties zijn zowel bij Jack, de docenten, als de leerlingen voelbaar.
Leerlingen stelden mooie vragen, zoals: hoe ga je dan nu verder? Hoe hebben deskundigen belangrijke alarmbellen kunnen missen? Maar ook: hoe is het om in dezelfde stad als de moordenaar van je kind te wonen?
Wanneer Jack klaar is met zijn verhaal, geeft hij de leerlingen een belangrijke boodschap mee: ‘Ik ben de laatste die tegen jullie zal zeggen dat je geen drugs moet gebruiken, of ‘trek het je allemaal niet zo aan’. Maar jullie weten nu wel het verhaal van Pascal, hoe drugs een uitweg kunnen lijken, maar, dit in werkelijkheid niet zijn. Mocht je ooit op een kruispunt komen te staan in het leven, wat vast gaat gebeuren, dan hoop ik dat jullie aan het verhaal van Pascal denken. Ik hoop dat je nadenkt over welke gevolgen er kunnen zijn. Ik hoop dat je nadenkt over hoe je ouders, je broer(tje), je zus(je) of hoe je vrienden zich zullen voelen. Ik hoop dat jullie de juiste keuze kunnen maken. En: blijf praten, praten, praten. Er is altijd wel iemand die naar je kan en wil luisteren, hoe groot of klein het probleem ook is.’
Het verhaal van Jack is te lezen in het boek ‘Nu ben ik mijn kinderen kwijt’.
